მინდვრები

ერთმანეთში შეწვნენ.
დაიკარგნენ და შეწვნენ.
თავები გადაიხოტრეს და შეწვნენ.
მინდვრები გადაძოვეს და შეწვნენ.
შეწვნენ და ბარდის წვნიანით გაბერილი მუცლები მიადეს ერთმანეთს.
კამეჩმა გაიარა და გადაძოვილი მინდვრები გაითრია.
კამეჩმა გაიარა და მაწონი შეადედეს გაღმა.
კამეჩი გაიზლაზნა და დრო გააჩერა ვიღაცამ.
ყველაზე ქალაქური ეზოს ჭიშკართან ვიჯექი და ვუთვალთვალებდი.
ყველაზე ქალაქური პროფილი მქონდა და ნეხვში ხელებამოვლებული
საკუთარი სახლის კედლებს ვლესავდი.
ყველაზე ქალაქური საუბარი მქონდა და შარდშიამოვლებული თმა
მხრებზე მეყარა.
ქალაქური ეზოს სიმყუდროვეში იწვნენ და ვერ მხედავდნენ.
კამეჩმა გამათრია და გამომათრია.
კამეჩმა გადამიარა და კუდიდან ჩამოვარდნილი ხარაბუზები
ენაზე უთქმელი სიტყვებივით მეყარა.
საკუთარი თავი გავწიე და შევძვერი.
ხარაბუზები გავატკაცუნე და შევძვერი.
ვერაფერი იგრძნეს.
ცხრა თვე იწვნენ და ცხრა თვე ველოდებოდი საკუთარ თავს.
ცხრა თვე ევსებოდათ ბარდის წვნიანით მუცლები და ცხრა თვე ვშიმშილობდი.
ცხრა თვე ისვამდნენ მუცელზე ხელს და ცხრა თვე ვყრუვდებოდი.
მომეწყინა.
ვფხიკე და ვფხიკე მათი მოთმინება.
ვფხიკე და ვფხიკე მათი სიყვარული.
ფრჩხილებით ვფხიკე და
ყველაზე უჟანგბადო დაბადებისთვის ვითხოვე დაბადება.
დამიჯერეს და ცხვირი მომაჭრეს.
სუნთქვა შემეკრა და იმათი მივიკერე.

აი, საფერფლე – ჩემი ყური,
კაკლის მურაბას აკეთებს ბებო.
ჩემი თვალების ჩრდილიდან გამოვედი და პური ჩავაწე.
ვფხიკე და ვფხიკე ეს თვალები.
ვფხიკე და ვფხიკე.

როგორღა უნდა მიღალატო,
როცა თავად ნაღალატევი ხარ ჩემგან და
როგორღა უნდა დაგიმთავრდე,
თუ ჯერ არც დავწყებულვარ და
როგორღა უნდა შემიყვარო,
თუ სიყვარული უკვე იმდენი წამოვიღე
საჰაერო ბუშტივით გავიბერე,
შენ კი ფრანი გგონივარ
და საკუთარ სხეულში მოკალათებულს
ხელს მიქნევ.
მე კი ამ დროს, 
ყველა ადამიანური სისუსტის ქვევით ვდგავარ და
გადახოტრილ თავზე მინდვრებს ვიხატავ.

ეს რანაირი მაჯლაჯუნა დაგესიზმრა 
ჩემი ჩასახვის ღამით, დედა.
თვალები როგორ ვერ დამალე,

მამაჩემისთვის შეგეხედა.

მკვლელები

ყველამ დავხოცოთ ჩვენი შვილები.
გაზრდილები. გასაზრდელებიც.
ისინი, ვინც ვერ დაიბადნენ
და არც ითხოვეს.
ვინც  გადაგვასწრო დაბადება, –
უკვე დაბერდა;
ვინც ხელისგულის ხაზებიდან გამოვიგონეთ;
ვინც არც გვიყვარდა;
არც გვძულდა და
კიდეც გვიყვარდა;
ისინი, ვინც ჩვენ დაგვაბრალა მზის ვერ ამოსვლა;
ვინც ვერც სკოლაში ვერ იარა,
ვერც გზა მოძებნა;
ვინც  საკუთარი წილი მიწა ვერსად იპოვა;
ვინც იქცა მკვლელად;
იქცა ქურდად;
იქცა მეძავად;
 
სწრაფად დავხოცოთ  ჩვენი შვილები.
რბილ ღაბაბზე ბასრი ლითონი გადავუსვათ და ამოვისუნთქოთ.
ერთი მაგრად ამოვისუნთქოთ.
ამოვისუნთქოთ და ამოვაყოლოთ:
ჩვენი ყველა  უსიზმრო ძილი;
ჩვენი ვითომ არაფრით დაღლა;
თითქოს თეთრ გემებს წარსულში ვძირავთ;
თითქოს  წამწამი დავხარეთ,
გაღმა
ბარაკებია და ქურთის ქალი
ჭუჭყიან მკერდზე მიკრული ჩვილით
ჭრელი ჭინჭებით დაათრევს სევდას:
 
„პედრო, დონალდო,
დონალდო, პედრო, პედრო“…
 
დაათრევს. ყვირის.
„ჩვენ“ კი მივდივართ,
ნაჩქარევი ნაბიჯით სახლში
და საკუთარი შვილებისთვის ღიმილით მიგვაქვს,
ყოფის ხურდაში მოყოლილი ფერადი გზები, –
თითქოს, საღეჭი რეზინია სხვისი სამშობლო.
თითქოს, ეს ტუტე ცრემლის ტბაა მხოლოდ სამშობლო.
ჩვენი შვილისთვის ვერნაყიდი „კევის“ სანაცვლოდ,
თავს რომ არაფრით გვანებებს და წარსულს გვიმალავს.
 
მიდი, სამშობლოვ, ამ მშიერი ბავშვის თვალებში
ბადე ჩააგდე. ჭაობისფერ ტბაში თევზები
წყალმცენარეებს  ხერხემლებით ეჭიდებიან.
მიდი, სამშობლოვ, არ დაგვინდო, თავი გადადე
სიძულვილისთვის. სინანულში თავის დაზოგვა
რა იოლია…
გლობალური გაჭირვებისთვის
ჩვენ  გავამართლებთ დროს, რომელშიც
შენ არ შეცვლილხარ, –
ეს ჩვენ ვიქეცით
გლობალურად საშიშ მხეცებად.
დრო აღარ იძვრის.
ალბათ ფეხში წყალი ჩაუდგა,
რომ გაზაფხული დაგვენახა,
მაგრამ…
შეგვცივდა.
მოდი, სამშობლოვ, ნორჩი სისხლით ქუჩა შევღებოთ
სისხლის წრეები დავახატოთ ქუჩებს.
მზეებად.
 
ახლა უკვე თამამად შეგვიძლია ამოვარწყიოთ:
სასთუმალთან გატარებული ღამეები;
სამსახურში დაგვიანებები;
დაბადების დღის საჩუქრისთვის ხელისკანკალით შეგროვილი ფული;
ბანკომატში ჩარჩენილი ბარათები;
კინოს ბილეთები;
ელექტროენერგიაზე მიბმული ნაგვის ბუნკერები;
ჩასახვის საწინააღმდეგო აბები;
ცულის ტარზე ვერდატეული სიყვარული;
პოლიტიკაზე ორიენტირებული ისტორია;
მეგობრული ფეხისდადებები;
ორი ზღვის და პატარა გოგოს ამბავი, –
თითქოს საღეჭი რეზინია ჩვენი სამშობლო.
კუჭს რომ მიეკრა.
 
„პედრო, დონალდო,
დონალდო, პედრო, პედრო“…
 
ყველამ დავხოცოთ ჩვენი მაძღარი შვილები.
პეჩენიებით,
ჩიფსებით,
ემულგატორებით
გამოვუტენოთ კუჭი და მერე დავხოცოთ.
 
მშივრები მაინც არ მოკვდებიან

მეზობელი

ჩემს მეზობელს ჩამოწელილი მკერდი ჰქონდა.
ოთხი შვილი ჰყავდა და ჩამოწელილი მკერდი ჰქონდა.
წითელი პომადა ესვა და ჩამოწელილი მკერდი ჰქონდა.
იჯდა და ეს საცოდავი ძუძუები ლამის წელამდე ჩამოსდიოდა.
აკრეფდა ეს ჩემი მეზობელი ძუძუებს, გამსკდარი ბუშტებივით,
ჩაიტენიდა ეგრეთ წოდებულ ბიუსტჰალტერში,
ამოიოხრებდა და სიგარეტს ეზოშივე გააბოლებდა ხოლმე.
უფილტროს ეწეოდა და გაყვითლებული თითები ჰქონდა.
გაყვითლებული თითები ჰქონდა და უფილტროს ეწეოდა ჩემი მეზობელი.
მთელი სამეზობლო მაგაზე ლაპარაკობდა.
ღამე სადღაც დაეთრევა, ეგ უნამუსო, ეგაო.
სახლში ოთხი შვილი უტირის და სად ჯანდაბაში დაეთრევაო.
ეგ რა შვილების ღირსი იყოო.
თუ წესიერი ქალია, ქმარი სად ჯანდაბაში ყავსო.
რვა წლის ვიყავი და თვალები ღილებივით მიმრგვალდებოდა, როცა ვხედავდი.
რვა წლის ვიყავი და მისი შვილების მეშინოდა.
ეგ რა შვილებს გაზრდიდა,
ნეტა ის თუ მაინც იცის, ვისგან ეყოლაო.
მაგისი შვილებიც ისეთები გაიზრდებიან, როგორიც თვითონააო.
ერთხელ, ჩემი მკერდჩამოწელილი მეზობლის სახლში აღმოვჩნდი.
ბურთი ოთხშვილიანის აივანზე აგვივარდა და აღმოვჩნდი.
ჩემი მეზობელი იჯდა და ტიროდა.
იჯდა და ტიროდა ჩემი მეზობელი.
ოთახში გახეთქილი ბურთი ეგდო და ტიროდა.
ჩაჩუტული ძუძუებით ტიროდა ჩემი მეზობელი.
ყვითელ თითებს თვალებზე ისვამდა და ტიროდა.
რვა წლის ვიყავი და შემრცხვა.
მეგონა, გახეთქილ ბურთს ტიროდა ჩემი მეზობელი.
მერე გადავიდნენ.
გადავიდნენ და მივხვდი:
საჰაერო ბუშტი იყო ჩემი მეზობელი,
სადღესასწაულოდ გაშვებული
გახეთქილი, საჰაერო ბუშტი.

მარცხენა ხელით დაწერილი ლექსი

როცა ადამიანები ერთმანეთს ვერ ამჩნევენ,
მე ვფიქრობ: დროა ერთმანეთის უკან ჩამოვდგეთ.
და რამდენიმე ხნის წინ, ეს როცა
შენი სხეული ტანზე მატყლის საბანივით შემოვიკეცე
და მლაშე ტბებში – შენს თვალებში
ორი ქაღალდის გემი გავუშვი,
როცა ხმელეთი ტანზე ისე შემოცოტავდა
ჩვენ ერთმანეთის წილი მიწა ხელით მოვნიშნეთ,
როცა გითხარი, უკვე დროა აღარ ვიომოთ,
რომ უკვე დროა.
მშვიდობაში უნდა დავბრუნდეთ.
ჰო, ზუსტად ამ დროს, უჩვეულოდ ცხელი შემოდგომა
ჩამოცვენილი ფოთლებივით მიაფრიალებდა ქუჩებს,
როგორც ჩემს ლექსში, შენამდე რომ შემომეწერა.
„წინსაფარივით ავიფარე გაზაფხული და
სადილში მაინც მომაკვდავი ფოთლები ცვივა“.
ციოდა ასე.
ჩვენ ვიდექით მშვიდობის მიღმა
და საკუთარი ხმელეთიდან გადმოვდიოდით.

უცხო ქალაქებს არ ირჩევენ.
ის შეიძლება შენს ქალაქშიც აღმოაჩინო.
გაიარო და ვეღარ ცნობდე ადამიანებს.
აი, ფეხებთან მიწევს სისხლში დამხრჩვალი ჩვილი.
აი, ქუჩებმა სამართალი გაიადვილეს.
და პურმა ჭამა სამართალი
და კაცმა თვალა
და ჭამა პურმა სამართალი
და სისხლმა პური
და სისხლი მიწამ მიიბარა
და იძრა მიწა
და მიწა იძრა.
ეს სისხლით სავსე სასმისია ჩემი სამშობლო.
ახლა მე და შენ ამ სისხლ-ღვინოს ბოლომდე დავცლით
გადავეხვევით ერთმანეთს და..
შენ მხარს ჩამომჭრი.
შენ მხარს ჩამომჭრი,
რადგან არ გაქვს მესამე მხარი
რადგან მესამე მხარე ხარ და
ვერ დაიხარე –
მე რომ დაგეყრდნო.
მე კი, მდუმარედ ჩავიყრი ნაცარს
დაშუშხულ პირში
და ენის წვერზე შევიტოვებ
სიყვარულში თუ რამ შემოგვრჩა.
თუ პოეტი ვარ
ჩემს ტექსტებში უნდა გადავრჩე.

აი, თვალებში ჯერაც კიდევ ცოცხალი კაცი
ტანს მზერის იქით მიახოხებს.
აი, ჰორიზონტს იქით ღამე თხელ ხალათს აცმევს
აი, ჩვენც გვჯერა,
რომ ნანგრევებს როგორც მიაღწევს
თავს დოლაბის ქვეშ გაიჭეჭყავს.
თვალსაწიერი რა ფართოა…
აი, მხოლოდ თვალის უპეა
მე რომ გემები შევაცურე საღამოს ზღვაში.
ახლა მე და შენ ამ ტყუილსაც ბოლომდე დავცლით,
გადავეხვევით ერთმანეთს და…
შენ მხარს მახვედრებ.
შენ მხარს მიბრუნებ შენსას,
რადგან გზა ვერ მოხარე.
რადგან ზედმეტი არ გაქვს მხარი –
არ გაქვს მესამე,
რადგან ორი გაქვს და ცარიელ სახელოს მალავ,
რომ პურმა ჭამოს სამართალი
რომ პური სისხლმა
რომ სისხლი მიწამ,
რომ ორივეს მიწა გვიცავდეს.
ზურგზე ფერადი ფანქრებივით მოვიგდე ტყე და
როგორც ქორი დავაფრინდი შემთხვევით სარჩოს
ვთქვი: პოეტი ვარ.
რაც უნდა მოხდეს
ჩემს ტექსტებში უნდა ვიცოცხლო.

როცა ადამიანები ერთმანეთს ვერ ამჩნევენ,
მე ვფიქრობ: დროა ერთმანეთის უკან ჩამოვდგეთ.
და რამდენიმე დღის წინ, ეს როცა
შენი სხეული ტანზე მატყლის საბანივით შემოვიკეცე,
გარეთ კი მთელი შემოდგომა ამოპირქვავდა
მე მლაშე ტბებში – შენს თვალებში
ორი ქაღალდის გემი გავუშვი
მშვიდობიდან გამოვედი
და ვთქვი:
აჰა, ჩემი წილი სიყვარული.
აჰა, ჩემი დაძლეული შიში.
აჰა, ჩემი დანგრეული სანგარი.
აჰა, ჩემი, შენი, სხვისი შვილი,
რადგან:
სიყვარული ყოველთვის არ ნიშნავს ბედნიერებას.
მაგრამ ბედნიერება ყოველთვის გულისხმობს სიყვარულს.
რადგან, შიში ყოველთვის უფრო მეტია,
ვიდრე შეიძლება იყოს დანაკარგი.
რადგან, ცხოვრება იმდენად მარტივია
არ შეიძლება, მას შიშში ვხარჯავდეთ.
რადგან, ომი არ გულისხმობს მხოლოდ გამარჯვებას,
მაგრამ უხერხულია ელოდო სანგარში.
რადგან, სამშობლო ყოველთვის არ ნიშნავს სიმართლეს
ის ნიშნავს მიწას.
ნიშნავს შვილებს.
ნიშნავს ჩამოჭრილ მარჯვენა მხარს.
– გამიმთლიანდი.

და პურმა ჭამა სამართალი.
და კაცმა თვალა.

Les vallées

Elles se sont couchées dans l’un l’autre.
Se sont perdues et se sont couchées.
Se sont rasées la tête et se sont couchées.
Elles ont pâturées les vallées et elles se sont couchées.
Se sont couchées et se sont touchées avec les ventres gonflées de soupe aux pois.
Un bœuf a passé et a emporté les vallées pâturées avec lui.
Un bœuf a passé et l’on a caillé du lait par là.
Un bœuf s’est étendu et quelqu’un a arrêté le temps.
J’étais assise par la porte de la plus urbaine des jardins et je le guettais.
J’avais le plus urbaine des profils et mes mains plongées en crotte
Je barbouillais les murs de ma propre maison.
J’avais la plus urbaine des palabres et je mes cheveux trempés en pisse
Se posaient sur mes épaules.
Ils s’allongeaient dans l’aise du jardin urbaine et me voyaient pas.
Le bœuf m’a trainé par-ci par-là.
Le bœuf m’a marché dessus et les scarabées tombés de sa queue
Se posaient sur ma langue comme des mots non-dits.
J’ai poussée moi-même et j’y suis entrée.
J’ai craquée les scarabées et j’y suis entrée.
Elles n’ont rien senti.
Pendant neuf mois ils s’étaient allongés et pendant neuf mois je m’attendais.
Leurs ventres se gonflaient pendant neuf mois et pendant neuf mois j’étais affamée.
Pendant neuf mois ils caressaient leurs ventres et pendant neuf mois je m’assourdissais.
J’étais lasse.
J’ai grattée et grattée leur patience.
J’ai grattée et grattée leur amour.
J’ai grattée avec mes ongles et
J’ai demandé la naissance pour la moins oxygénée des naissances.
Ils m’ont crus et m’ont coupés le nez.
J’étais hors d’haleine et je m’y suis attaché le leur.

Voici, un cendrier : mon oreille.
La grand-maman prépare la friandise aux noix.
Je suis sorti de l’ombre de mes yeux et j’y ai plongé du pain.
J’ai grattée et grattée ces yeux.
J’ai grattée et grattée.

Comment pourras-tu me trahir
Quand toi-même es déjà trahi par moi et
Comment pourras-tu t’en finir de moi
Quand je ne suis pas encore commencé et
Comment pourras-tu m’aimer
Si j’ai déjà pris tant d’amour
Que je suis gonflée comme un ballon
Mais tu me prends pour un cerf-volant
Et comme je me plonge dans mon propre corps
Tu me fais signe.
Quant à moi,
Je me pose au-dessous de toutes les faiblesses humaines et
Je peins la vallée sur ma tête rasée.

Qu’était cet affreux lutin que tu as rêvé
La nuit de ma conception, maman.
Comment tu as pu ne pas cacher les yeux

En regardant mon père.

Translated by Irakli Kolbaia

Les tueurs

Assassinons nos enfants,
Les grands, les moins grands aussi, Ceux qui n’ont pas pu naître
Et ne l’ont même pas réclamé,
Ceux qui ont précédé notre naissance – Qui ont déjà vieilli,
Ceux que nous avons inventes a par tir des lignes de la main, Ceux que nous n’aimions pas,
Ceux que nous ne détestions pas non plus Et ceux que nous aimions,
Ceux qui nous ont accuses de la non-levée du soleil, Ceux qui n’ont pas pu aller a l’école,
Ni trouver leur chemin,
Ceux qui n’ont trouve nulle par t leur parcelle de terre, Ceux qui sont devenus tueurs,
Voleurs, Prostitues.

Assassinons rapidement nos enfants,
Passons un métal tranchant sur leur double menton mou et respirons un peu, Respirons un grand coup,
Respirons et dégueulons
Tous nos sommeils sans rêves,
Toutes nos fatigues, soi-disant a ne rien faire,
Comme si nous coulions des bateaux blancs dans le passe, Comme si nous baissions les cils.
À l’autre bout,
Il y a des baraquements et une femme kurde, Avec un nourrisson colle a sa poitrine sale,
Qui traîne sa tristesse dans des chiffons bariolés : « Pedro, Donald,
Donald, Pedro, Pedro… » Elle traîne, crie.
Et nous, nous rentrons
À pas rapides a la maison
Et apportons, sourire aux lèvres, à nos propres enfants
Les chemins colores, rendus par notre existence comme de la monnaie – Comme si le chewing-gum était la patrie de quelqu’un d’autre,
Comme si la patrie n’était que ce lac alcalin de larmes –
Au lieu du chewing-gum que nous n’avons pas pu leur acheter, Qui nous poursuit a tout prix et nous cache notre passé.

Allez , patrie, jette tes filets dans les yeux de ces enfants affamés.
Dans un lac marécageux, les poissons s’accrochent aux algues avec leur colonne vertébrale. Allez, patrie, ne nous épargne pas, dévoue-toi pour la haine,
Il est trop facile
De se réfugier dans le regret…

Pour la pénurie globale,
Nous justifierons le temps dans lequel Tu n’as pas changé –
C’est nous qui nous sommes transformés En bêtes globalement dangereuses.
Le temps ne bouge plus,
Ses pieds se sont probablement emplis d’eau Afin de nous montrer le printemps,
Mais…
Nous avons eu froid. Viens, patrie,
Peignons les rues avec le jeune sang, Dessinons dans les rues des cercles de sang, Comme des soleils.

Maintenant, nous pouvons dégueuler hardiment Les nuits passées aux chevets,
Les retards au travail,
L’argent collecté avec peine pour un cadeau d’anniversaire, Les cartes bancaires coincées dans les guichets automatiques,

Les billets de cinéma,
L’électricité produite a par tir de déchets, Les pilules contraceptives,
L’amour qui ne change pas la chaumière en château, L’histoire axée sur la politique,
Les croche-pieds amicaux,
L’histoire de deux mers et d’une petite fille – Comme si notre patrie était le chewing-gum Collé a l’estomac.

« Pedro, Donald,
Donald, Pedro, Pedro… »

Assassinons nos enfants rassasies. Bourrons-leur l’estomac
De biscuits, Chips, Émulsifiants
Et assassinons-les ensuite.

Le ventre vide, ils ne mourraient pas de toute façon.

Translated by Bachana Chabradze

La voisine

Ma voisine avait les seins affaissés.
Elle avait quatre enfants et avait les seins affaissés.
Elle se mettait du rouge à lèvres et avait les seins affaissés. Assise, ses pauvres seins lui tombaient presque à la taille. Ma voisine ramassait ses seins, tels des ballons crevés, Les fourrait dans un soi-disant soutien-gorge,
Poussait un soupir et s’allumait une cigarette dans la cour. Elle fumait des cigarettes sans filtre et avait les doigts jaunis.
Elle avait les doigts jaunis et fumait des cigarettes sans filtre, ma voisine.

Tout le voisinage parlait d’elle,
De cette femme sans vergogne sortant chaque nuit,
Laissant quatre enfants pleurer à la maison et traînant le diable sait ou, De cette mère indigne,
De cette femme, malhonnête, puisque son mari l’avait abandonnée.
J’avais huit ans et mes yeux devenaient ronds comme des boutons quand je la voyais. J’avais huit ans et j’avais peur de ses enfants.
Les voisins disaient qu’elle était incapable d’élever des enfants
Et qu’elle ne savait probablement pas de quel homme elle les avait eus, Et que ses enfants aussi allaient finir comme elle. Une fois, je me suis retrouvée chez ma voisine aux seins affaissés.
Mon ballon avait rebondi sur le balcon de la femme aux quatre enfants et je m’y suis retrouvée. Ma voisine était assise et pleurait.
Elle était assise et pleurait, ma voisine.
Le ballon crevé gisait dans la pièce et elle pleurait. Ma voisine pleurait avec ses seins dégonflés.
Elle passait ses doigts jaunes sur ses yeux et pleurait. J’avais huit ans et j’ai été embarrassée.
J’ai cru que ma voisine pleurait à cause du ballon crevé. Puis ils ont déménagé.
Ils ont déménagé et j’ai compris :
Ma voisine était un ballon de baudruche Lâché pour les fêtes,
Un ballon de baudruche crevé.

Translated By Bachana Chabradze

Poème écrit de la main gauche

Quand les êtres humains se désintéressent de leurs semblables,
je pense : il est temps, mettons-nous l’un derrière l’autre.
Et il n’y a pas si longtemps que
j’ai bordé mon corps avec ton corps comme avec une couette en laine,
et dans les lacs salés – tes yeux
j’ai mis à l’eau deux bateaux en papier,
et la terre s’est tellement rétrécie autour de nos corps
que nous avons pu toucher la terre de l’autre,
et alors je t’ai dit, il est temps d’arrêter la guerre,
il est plus que temps.
Nous devons retourner dans la paix.
Un automne exceptionnellement chaud faisait alors
s’envoler les rues telles des feuilles mortes, comme dans mes vers,
ceux que j’ai écrits sans le vouloir avant de te voir.
« Je me suis vêtue du printemps comme d’un tablier
mais des feuilles mourantes tombent dans mon déjeuner ».
Il faisait si froid.
Nous étions déjà loin de la paix
et nous débordions des limites de nos propres terres.

Les gens ne choisissent pas des villes méconnaissables.
Ta ville à toi peut le devenir.
On peut y marcher et ne plus reconnaître les gens.
Là, un nouveau-né noyé dans le sang gît à mes pieds.
Là, dans les rues se faire justice devient facile.
Et de la justice le pain n’a fait qu’une bouchée
et l’homme a fait les comptes
et de la justice le pain n’a fait qu’une bouchée
et le sang du pain
et le sang a imprégné la terre
et la terre a tremblé
et elle a tremblé.
C’est cette coupe remplie de sang qui est ma patrie.
Toi et moi boirons maintenant jusqu’au bout ce vin-sang,
nous nous prendrons dans les bras et puis…
Tu me coupes l’épaule.
Tu me coupes l’épaule,
car tu étais sans troisième épaule,
car tu changes à présent de camp
sans pouvoir te pencher –
pour m’épauler.
Moi, sans un mot, je remplirai de cendre
ma bouche brûlante
en gardant sur le bout de la langue
tout ce qui reste de notre amour.
Si je suis poète
il me faut survivre dans mes textes.

Là, un homme encore en vie se reflète dans mes yeux
et il rampe loin de mon regard.
La nuit habille l’horizon d’une robe légère
et nous, on y croit,
dès qu’il aura atteint les ruines
la meule à grains broiera sa tête.
L’horizon est tellement immense…
Il est dans les cernes de ces yeux,
cette mer vespérale où j’ai mis à l’eau deux bateaux.
Toi et moi boirons maintenant jusqu’au bout ce mensonge,
nous nous prendrons dans les bras et puis…
Tu me tends l’épaule.
Tu me rends ton épaule,
Car tu n’as pas pu infléchir ton chemin.
Car tu n’as pas d’autre épaule –
tu n’en as pas trois,
car tu n’en as que deux et tu caches ta manche vide,
que le pain ne fasse qu’une bouchée de la justice
et le sang du pain
et la terre du sang,
que la terre tous deux nous protège.
J’ai pris sur mon dos la forêt légère, comme des crayons de couleur et
j’ai fondu comme un rapace sur des vivres inattendues.
j’ai dit : je suis poète.
Quoi qu’il arrive
Il me faudra vivre dans mes textes.

Quand les êtres humains se désintéressent de leurs semblables,
je pense : il est temps, mettons-nous l’un derrière l’autre.
Et il n’y a pas si longtemps que
j’ai bordé mon corps avec ton corps comme avec une couette en laine,
et dehors l’automne tout entier s’est renversé
et dans les lacs salés – tes yeux
j’ai mis à l’eau deux bateaux en papier,
je suis sortie de la paix et
j’ai dis :
Voilà la part d’amour que j’ai donnée.
Voilà la peur que j’ai pu surmonter.
Voilà ma tranchée qu’on a anéantie.
Voilà mon enfant, le tien et le sien,
puisque :
L’amour ne signifie pas toujours le bonheur.
Mais le bonheur suppose toujours l’amour.
Puisque la peur est toujours plus grande,
que la perte peut l’être.
Puisque la vie est si simple
on ne devrait pas la gâcher dans la peur.
Puisque la guerre ne suppose pas que la victoire,
il est malvenu de l’attendre dans la tranchée.
Puisque la patrie ne représente pas toujours la vérité
elle représente la terre.
Elle représente nos enfants.
Elle représente l’épaule coupée.
Reviens à tes frontières.

Et de la justice le pain n’a fait qu’une bouchée
et l’homme a fait les comptes.

Translated by Eteri Gavasheli and Aurélie Journo