92.
À la merci de l’eau et du vent du parapluie défait ne me restèrent que les baleines.
Une araignée grise à pattes en l’air et la toile accrochée à une branche : dans le ciel foudroyant.

93.
En muette argile éphémère, frêle vase, toute chose – n’importe
quelle chose – fortuitement fissurée épouse la pure incandescence du moment.

94.
Et l’avancée continuelle dans un jeu
d’ombres calmes dans quelques pas accomplis et non accomplis dans l’éblouissement obscur. Un peu sans savoir et un peu sans saisir.

95.
Le pourquoi et le comment de ces marasmes de ces décombres (syntagmes épars
au fond de l’âme) qui les devine ? Des mots est l’écho imprédictible.

96.
Et vient le vent, il vient non en vain du sec bénitier du désert.
Rouge bouton de rose le mot
remonte à la surface (à bout de souffle) dans les broussailles.

97.
Dans chaque coin sombre niche
le mot ; dans chaque miroir il larmoie.
Larme perdue dans un marmonnement de l’eau, rétive hirondelle incapable de dire.

98.
Les mots sont restés seuls
dans le cœur du poète : ils n’atteignent pas les lèvres, le bout de la langue.
Les mots sont restés seuls.

99.
Comme cachée dans le cœur une antique
toile pâlie le coucher de soleil.
Chaque heure a une odeur encore de douleur.
Rouge brunit l’horizon une rose.

92.
Overgeleverd aan regen en wind, hield ik van de
kapotte paraplu alleen het geraamte nog over.
Een grijze spin met haar poten omhoog en het web
hangend aan een tak: in de lichtende hemel.

93.
Van een roerloos onbestendig stuk klei, een
breekbare vaas, wat dan ook – maakt niet uit
wat – willekeurig gebarsten paart het
aan de pure gloed van het moment.

94.
En het voortdurende voortgaan in een stil
schimmenspel in enkele voltooide en
niet-voltooide stappen in verblindend licht donker.
Een beetje zonder het te weten of te begrijpen.

95.
Het hoe en het waarom van die poelen
van dat puin (syntagma’s over de bodem
van de ziel verspreid) wie legt ze bloot?
Van woorden is de echo onvoorspelbaar.

96.
En de wind waait, hij waait niet voor niets
vanuit het droge wijwaterbekken van de woestijn.
Rode rozenknop het woord bloeit weer op
(en hapt naar lucht) tussen het struikgewas.

97.
In iedere onverlichte hoek nestelt
het woord; in iedere spiegel snikt het.
Een traan gaat verloren in het borrelend water,
een schuwe zwaluw die niet spreken kan.

98.
Gesmoord zijn de woorden achtergebleven
in het hart van de dichter: ze bereiken
de lippen niet, niet het puntje van de tong.
Gesmoord zijn de woorden achtergebleven

99.
Als in het hart verborgen een oud
verkleurd doek de ondergaande zon.
Ieder uur geurt nog steeds naar verdriet.
Dieprood kleurt de horizon een roos.

92.
À mercê d’água e vento, do guarda-chuva
desfeito me restaram as varetas.
Uma aranha cinzenta, de pernas para o ar, e a teia
pendurada num galho — no céu faiscante.

93.
De uma silenciosa e efêmera argila, frágil
vaso, qualquer coisa — não importa
o quê —, casualmente trincada, desposa
a pura incandescência do momento.

94.
E o avançar contínuo num jogo
de sombras quietas, em algum passo dado
e não dado, no fulgor escuro.
Um pouco sem saber e um pouco sem entender.

95.
O porquê e o como daqueles charcos,
daqueles cacos de reboco (sintagmas
espalhados no fundo da alma) — quem os adivinha?
Indizível é o eco das palavras.

96.
E vem o vento, vem não vem em vão,
da ressequida pia benta do deserto.
Rubro botão de rosa, a palavra
reaflora (e ofega) entre o mato seco.

97.
Em cada canto escuro se aninha
a palavra; em cada espelho, soluça.
Lágrima perdida num gorgolejo d’água,
arisca andorinha que não sabe dizer.

98.
As palavras ficaram sós
no coração do poeta: não chegam
aos lábios, à ponta da língua.
As palavras ficaram sós.

99.
Como, escondida no coração, uma antiga
tela desbotada: o cair do sol.
Cada hora ainda cheira a dor.
Vermelha, uma rosa tisna o horizonte.

92.
A merced del agua y del viento del paraguas
deshecho me quedaron las varillas.
Una araña gris patas arriba y la tela
colgando de una rama: en el cielo relampagueante.

93.
De una muda arcilla efímera, frágil
vasija, cualquier cosa -no importa
qué- casualmente agrietada desposa
la pura incandescencia del momento

94.
Y el avanzar continuo en un juego
de sombras quietas en algún paso dado
y no dado en el oscuro fulgor.
Un poco sin saber y un poco sin entender.

95.
El porqué y el cómo de esos estancamientos
de esos escombros (sintagmas esparcidos
en el fondo del alma) ¿quién los adivina?
De las palabras es el eco impredecible.

96.
Y viene el viento, viene no en vano
de la seca pila de agua bendita del desierto.
Rojo capullo de rosa la palabra
reaflora (y boquea) entre los matorrales.

97.
En cada rincón oscuro anida
la palabra; en cada espejo solloza.
Lágrima perdida en un borboteo de agua,
retraída golondrina que no sabe decir.

98.
Las palabras se han quedado solas
en el corazón del poeta: no llegan a
los labios, a la punta de la lengua.
Las palabras se han quedado solas.

99.
Como oculta en el corazón una antigua tela
descolorida la puesta de sol.
Cada hora aún huele a dolor.
Roja bruñe el horizonte una rosa.