I didn’t want to leave my country, but it just happened.
I didn’t want to leave my language because I had two dreams.
My first dream was: I wanted to be a writer, a big well-known writer in Persian literature.
My second dream: I wanted to be a president of my own country.
I loved to be a great president with a magic pen.
There was another reason.
My dad was deaf and dumb.
He was not able to talk, to hear, to write or to read.
My dad had a dream, he wanted to have a boy, a word maker.
And he got me.
He needed me as an interpreter.
Therefore, I was not allowed to let my father down.
But I did.
I let my dreams and my dad down and I escaped my country.

I escaped out of the country and I could reach Turkey.
When I went inside Istanbul, I couldn’t believe my eyes, there were more than one million Iranian people who lived just on streets. 

It was a creasy situation. The most of the people had come in Turkey in an illegal way and they had no passport and the police arrested them to send them back.
Everybody was looking for smugglers to help you to leave Turkey illegally.
At that time, if you paid 10.000 dollars, they sent you to New York in one week.
If you paid 7.000 dollars, they put you in three days in Paris.
If you paid 6.000 dollars; you were in three days in London.
5.000 dollars to go to Berlin, 4.000 dollars for Stockholm and 3.000 dollars for Copenhagen. 2.000 for Belgium, but if you didn’t have any money, they sent you to the Netherlands.
One and a half year later I was standing in the rain, in the cold and in the wind. Where? In Amsterdam.
What does a young Persian writer do when he is suddenly standing in Amsterdam in the rain?
I did what every tourist would do, or should do. I made a walk through the famous tourist streets and I watched thorough the windows where the women were standing in red lights.

And what does a Persian writer see during his first walk in Amsterdam?
A Persian carpet shop!
I went inside and said: Salam eleikom!
‘Salam eleikom,’ the man said, ‘What brought you here?’ he asked.
‘The wind has brought me here,’ I answered.
‘And What do you want to do in this country?’ the man said.
When I was walking during those red windows, I had made a decision for myself, a sweet one. I had decided to write in Dutch, to be a Dutch Persian writer.
‘I am going to write in Dutch. I wanna be a Dutch writer,’ I said to the carpet seller as a silly boy who knew nothing of the world.
Till one hour ago, I didn’t know where the Netherlands was.
And I still didn’t know even one Dutch word.
The carpet seller told me in an ironic tone: ‘your dream is very big, but the Netherlands is very small country. Your big dream doesn’t fit in it. Leave this kingdom before it gets too late.’

I listened to the carpet seller.
After a couple of months I bought a fake passport and I let myself get smuggled.
But where to go?
To America of course!
I got arrested in Amsterdam airport.
And they sent me back home.
I bought another fake passport and I let myself get smuggled out of the country.
But where to go?
To America of course!
But they arrested me again in Amsterdam airport.
And they sent me back home.
I bought for the third time a fake passport and I let myself get smuggled.
But where did I want to go?
To New York of course.
And?
And I flew.
And I flew over the ocean.

And I landed in New York.
And I walked with my passport in my hand to the American passport control.
The man looked at my passport.
The man looked into my eyes.
He looked at the passport.
He looked at me.
At the passport. At me.
And I got arrested.
They put my head in their American computer and they sent me back to the Netherlands.
Once back at Amsterdam airport, I realized that I have done everything to escape my destiny.

At that moment, I remembered an Old Persian saying:
‘If you have flown till three times, but it hasn’t worked, change your writing language.’
But it was not an old Persian saying, I made it by myself.

I got a house from the local government.
I started writing in Dutch when I even didn’t know the Dutch language, I knew only a couple of hundreds of words. I wrote in Dutch, but it was not Dutch, it was my own made Dutch.
I wrote with hundreds of mistakes.
In my homeland, I couldn’t sleep because of the Islamic guards. But now, in the Netherlands I couldn’t sleep because of the Dutch language. It was a new dictator for me. I couldn’t express myself in that tough muddy language. 

When I was still in the fatherland, I was afraid to leave my country.
I thought I was unable to learn another language. I was afraid I would not be able to realize my dream of becoming a writer.
But a thought ruled: You have to go.

But where to go?
To look for, looking for uncertain gold.
Looking for a new identity.
Looking for a new Me. 

I, who once thought himself incapable of learning a new language, have now written some 20 books in Dutch. And I have become a well-known writer in the Dutch literature. 

How can this be? I know. It is because of the Magic of the immigration. And the magic of meeting you.

نمی خواستم کشورم را ترک کنم، اما اتفاق افتاد.
نمی خواستم زبانم را ترک کنم، چرا که دو رویا داشتم.
اولین رویایم این بود که یک نویسنده شوم، یک نویسنده بزرگ و خوش نام در زبان فارسی
و رویای دیگرم این بود که دلم می خواست رئیس جمهور کشور خودم شوم.
دلم می خواست یک رئیس جمهور عالی با یک قلم جادویی باشم.
دلیل دیگری هم بود.
پدرم ناشنوا بود.
او نمی توانست حرف بزند، بشنود، بنویسد یا بخواند.
پدرم هم رویایی داشت؛ دلش می خواست صاحب پسری شود که واژه آفرین باشد و صاحب من شد.
او می خواست که من همیشه مترجمش باشم.
برای همین نباید پدرم را مأیوس می کردم، که کردم.
از پدرم و رویاهایم دست کشیدم و از کشورم گریختم.
از کشورم فرار کردم و به ترکیه رسیدم.
وقتی به استانبول رسیدم نمی توانستم آنچه به چشم می دیدم را باور کنم.
بیش از یک میلیون نفر ایرانی در خیابان های استانبول آواره بودند.
وضعیت بحرانی بود.
بیشترشان از راه غیر قانونی وارد ترکیه شده بودند و گذرنامه نداشتند و پلیس آنها را دستگیر می کرد و به ایران بازمی گرداند.
همه دنبال قاچاقچی ها بودند تا از آنها کمک بگیرند و از ترکیه به شکل غیر قانونی خارج شوند.
در آن زمان اگر ده هزار دلار پول پرداخت می کردی، می توانستی در عرض یک هفته خودت را به نیویورک برسانی.
اگر هفت هزار دلار می دادی، ظرف سه روز به پاریس فرستاده می شدی.
و اگر شش هزار دلار می دادی، سه روز بعد در لندن بودی.
با پنج هزار دلار به برلین و با چهار هزار دلار به استکهلم و با سه هزار دلار به کپنهاگ می رسیدی.
با دو هزار دلار به بلژیک و اگر هیچ پولی هم نداشتی، تو را به هلند می فرستادند.
یک سال و نیم بعد، زیر باد و باران و سرما ایستاده بودم. کجا؟ در آمستردام.
یک نویسنده ی جوان ایرانی وقتی ناگهان زیر باران در آمستردام ایستاده، چه کاری می کند؟
من هم همان کاری را انجام دادم که بیشتر توریست ها انجام می دادند یا باید انجام می دادند.
شروع به پیاده روی در میان خیابان های معروف توریستی آمستردام کردم و از پشت پنجره ها به زنانی که زیر نور قرمز ایستاده بودند، نگاه می کردم.

و یک نویسنده ی ایرانی در اولین پیاده روی اش در آمستردام چه چیزی می بیند؟
یک فروشگاه فرش ایرانی!
داخل فروشگاه رفتم و گفتم: «سلام علیکم.»
و مردی جواب داد: «سلام علیکم.»
و بعد پرسید: «چه چیزی تو را به اینجا آورده؟»
و من هم گفتم: «باد من را به اینجا آورده.»
و پرسید: «می خواهی در این کشور چه کار کنی؟»
و من همان موقع که جلوی آن پنجره های قرمز رنگ راه می رفتم برای خودم تصمیمی گرفته بودم. یک تصمیم شیرین.
تصمیم گرفته بودم به زبان هلندی بنویسم، تا یک نویسنده ی ایرانی هلندی شوم.
«می خواهم به هلندی بنویسم. می خواهم یک نویسنده ی هلندی شوم.»
این جوابی بود که به فرش فروش دادم، درست مثل جوان ساده لوحی که هیچ چیز از دنیا نمی داند.
تا یک ساعت قبل حتی نمی دانستم هلند کجاست؟ و هنوز حتی یک کلمه ی هلندی هم بلد نبودم.
فرش فروش با لحن استعاری گفت: «رویای تو برای کشور کوچکی مثل هلند خیلی بزرگ است و بهتر است قبل از اینکه خیلی دیر شود این سرزمین را ترک کنی.»
حرف فرش فروش را گوش کردم و بعد از گذشت چند ماه برای خودم یک گذرنامه ی جعلی خریدم و خودم را به دست قاچاقچی ها سپردم.
اما به کجا؟ البته که آمریکا.
در فرودگاه آمستردام دستگیر شدم و بازگردانده شدم.
دوباره یک گذرنامه جعلی برای خودم خریدم و دوباره خودم را به دست قاچاقچی ها سپردم.
اما به کجا؟ البته که به آمریکا.
در فرودگاه آمستردام دوباره دستگیر شدم و دوباره بازگردانده شدم.
برای بار سوم یک گذرنامه جعلی برای خودم خریدم و خودم را به دست قاچاقچی ها سپردم.
اما می خواستم به کجا بروم؟ البته که نیویورک.
و بعد؟ فرار کردم. از روی اقیانوس فرار کردم و در نیویورک فرود آمدم.
و در حالیکه گذرنامه ام در دستم بود به قسمت کنترل گذرنامه ی آمریکا رفتم.
افسر نگاهی به گذرنامه ام انداخت. بعد نگاهی به چشمانم انداخت. به گذرنامه ام. به چشمانم.
و دستگیر شدم.
چهره ام را در کامپیوترهای آمریکایی شان کنترل کردند و دوباره به هلند برگردانده شدم.
وقتی دوباره به فرودگاه آمستردام رسیدم فهمیدم که دست به هر کاری زده ام تا از تقدیرم فرار کنم.

و همان موقع یک ضرب المثل قدیمی فارسی به یادم آمد: «اگر سه بار فرار کردی و نشد زبان نوشتنت را تغییر بده.»
اما این یک ضرب المثل قدیمی فارسی نبود و من آن را از خودم ساخته بودم.

از طرف دولت محلی یک خانه به من دادند و شروع به نوشتن به زبان هلندی کردم، در حالیکه حتی زبان هلندی را بلد نبودم و فقط چند کلمه از هزاران کلمه را می دانستم.
من به هلندی می نوشتم اما چیزی که می نوشتم هلندی نبود و زبان هلندی من درآوردی خودم بود.
با وجود صدها اشتباه باز هم می نوشتم.
در سرزمین خودم از ترس نیروهای امنیتی و اما حالا در هلند از ترس زبان هلندی خوابم نمی برد. دیکتاتور تازه ای بر من ظهور کرده بود و نمی توانستم خودم را در آن زبان سخت نا مفهوم ابراز کنم.
وقتی هنوز در سرزمین اجدادی ام بودم، می ترسیدم کشورم را ترک کنم. می ترسیدم نتوانم زبان دیگری را یاد بگیرم. می ترسیدم مبادا نتوانم به رویای نویسنده شدنم برسم.
اما فقط یک فکر به من فرمان می داد: «باید بروی.»
اما به کجا؟ به جستجوی چه چیزی؟ به جستجوی گنجی نا معلوم؟ به جستجوی هویتی تازه؟
به جستجوی «من» تازه.
منی که او فکر می کرد قادر به یادگیری زبانی تازه نیست حالا بیش از بیست کتاب به زبان هلندی نوشته و حالا من به نویسنده ای خوش نام در ادبیات هلندی تبدیل شده ام. اما چطور چنین چیزی ممکن است؟
من جوابش را می دانم.
فقط به خاطر معجزه ی مهاجرت و معجزه ی دیدار با تو.