ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Από την άλλη πλευρά
της φωτογραφίας γράφω για να θυμάμαι
όχι το πού και πότε αλλά ποιος

Δεν είμαι εγώ στη φωτογραφία

Τίποτε δεν μας άφησαν
να πάρουμε μαζί μας
Μόνον αυτή τη φωτογραφία

Αν τη γυρίσετε από την άλλη θα με δείτε

Εσύ είσαι στη φωτογραφία, με ρωτούν
Δεν ξέρω τι να σας πω

*  *  *

ΑΝΤΙΓΟΝΗ

Αν όχι στην οικογένεια
πού αλλού
το σπίτι των νεκρών;
Αν όχι χωρίς κράτος
πώς αλλιώς
η άρνηση της εξουσίας;
Αν όχι στον θάνατο
πότε άλλοτε
το γαμήλιο δώρο της ζωής;

*  *  *

Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Με την πασίγνωστη πια πανουργία μου
τον ίσκιο μου άφησα στις θάλασσες
και επέστρεψα αμέσως στην Ιθάκη.

Κανείς δεν πίστεψε πως είμαι εδώ.

Γι’ αυτό τις ημέρες μου τώρα περνώ
κι εγώ σαν ένας από τους μνηστήρες.
Όμως κρυφά υφαίνω.

Ανάστατη κάθε πρωί η Πηνελόπη
καινούργιο βρίσκει φόρεμα στον αργαλειό.
Να το χαλάσουμε μας βάζει αμέσως
κάθε μνηστήρας τραβώντας μια κλωστή.

Γαμήλιο ένδυμα το σώμα της
χωρίς κανένα φόρεμα μόλις μείνει
έναν από εμάς θα παντρευτεί
σε ξένα μέρη σκορπίζοντας τους άλλους.

Προς το συμφέρον μας είναι λοιπόν
όταν καθυστερεί η ιστορία
και όλοι πλοκή στα μάτια της γινόμαστε.

Περνά έτσι ο καιρός, περιμένοντας
την άφιξη του Οδυσσέα.

*  *  *

ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

Στο κέντρο τους όλα είναι νερό
έλεγες εκείνο το βράδυ, αν θυμάσαι
ενώ η φωτιά χαμήλωνε το φως
στα υγρά νύχια που αργά ξεφλούδιζαν
το στεγνό δέρμα από το πορτοκάλι
πριν βυθιστείς στην κίτρινη υγρασία του

Μια γυναίκα, ένα αγόρι, οι καρποί
στον κόσμο αυτό από νερό γίνονται
που βράζει αδιάφορο ή σιωπά μέσα τους
νωχελικά κάποτε σκάζοντας σε ιδρώτα
τα πλάσματά του να δροσίσει
πριν πάλι προς τα πάνω εξατμισθεί

Η επιφάνεια του νερού ονομάζεται χώμα
και πατρίδα του είναι τα σύννεφα
στο αδιαπέραστο κέντρο του αέρα
ενώ στο ρίγος του σβήνει η φωτιά
παίζοντας τα βλέφαρα νομίζω έλεγες
με το φλογερό βλέμμα του τέλους

Είχα πει πριν μιλήσεις πως φοβάμαι κακό
μην σου κάνω με όσα πάνω μου κουβαλώ
με χέρια που δεν αντιστέκονται στο κρύο
όταν η σκέψη μου παγώνει καθώς
ο αέρας ζεματίζει το πρόσωπο πίσω του
εγκαταλείποντας μια σκόνη ανάγλυφη

Σηκώθηκες τότε όχι να ρίξεις ξύλα στην φωτιά
αλλά για να μου φέρεις ένα ποτήρι
χωρίς ακόμη να το έχω ζητήσει
αφήνοντας για ώρα το νερό να τρέξει
πιο κοντά στην καρδιά του υγρού κοιτάσματος
που λάμπει με πολύτιμες σταγόνες στο γυαλί

Προσπάθησα πολλές φορές να θυμηθώ
τι ακριβώς είχες πει εκείνο το βράδυ
και γιατί τα λόγια σου που δεν ξεχνώ
χωρίς ούτε να τα θυμάμαι
με καθησύχασαν με έναν τρόπο διάχυτο
μαλακώνοντας πάνω μου όπου γλιστρούσαν

Ξέρω πως όταν γυρίζω φορτωμένη σπίτι
ξεφλουδίζω τα ξεραμένα ρούχα τώρα
αφήνω το νερό να τρέχει πάνω μου
και έχω την αίσθηση πως λούζομαι με φως
στο σκοτεινό μπάνιο αλλά και
αν μπαίνει φως, κλείνω τα μάτια

Μην τρομάζεις, είπες, αν δεν είναι η αγάπη αυτή
κάτι πολύ στέρεο, όπως νομίζεις, από χώμα
αλλά κάστρο στην άμμο που βουλιάζει
από πλοίο που περνά στα βαθειά
ταχυδρομώντας κύματα στις παραλίες
ραντίζοντας με αλάτι τα μωρά

Είναι κάτι ρευστό ένας άνθρωπος
για να κυλά στις πλαγιές του σώματος
και να χωρά στα δοχεία της ψυχής
πριν επιστρέψει νερό στο νερό
πριν βρει τις άκρες του στο κέντρο
πριν επικεντρωθεί

Τίποτε δεν κρύβεται στο νερό

Καθώς πάνω του πέφτει ο κόκκος που αποτυπώνει
το σύμπαν πριν διαλυθεί στο υγρό
ταράζοντας την στιλπνή επιφάνειά του
ανασυντάσσοντας αντανακλάσεις
στις μνήμες του νερού – θυμάσαι;
ξεχνώντας τις εικόνες των στιγμών

Καθάρισε τα λόγια σου αν όχι τα δικά μου
στον θόρυβο της βρύσης ή του καταρράκτη
που φέρνουν νερό από το κέντρο του νερού
και είναι μέσα μας τόσο βαθειά εξαρχής
μέχρι εκείνη την στιγμή που φτάνει
όταν όλους πια μας έχει περιβάλλει

Ας μη θυμάσαι τι ακριβώς έλεγα
Αφήσου όμως
Μη με αφήνεις

Refugees

On the other side
of the photograph I write to remind myself
not where and when but who

I am not in the photograph

They left us nothing
to take with us
Only this photograph

If you turn it over you will see me

Is that you in the photograph, they ask me
I don’t know what to tell you

[DM / YC]

*  *  *

Antigone

If not in the family
then where else
is the house of the dead?
If not without the state
then how else
is the denial of authority?
If not in death
then when else
is the wedding gift of life?

[DM / YC]

*  *  *

Odysseus at Home

Using my guile as everyone knows
I left my shadow at sea
and returned directly to Ithaca.

Nobody believed that I am here.

I, too, now pass my days
like one of the suitors.
I am secretly weaving, however.

Penelope is alarmed every morning
to find a new dress on the loom.
She immediately makes us unravel it
each suitor pulling on a different thread.

Her body will become a wedding gown
when she is left without any dress
and completely naked
she will marry one of us
dispersing others to foreign places.

It is in our interest therefore
if history is delayed as we all
become part of her plot.

Time passes this way, waiting
for Odysseus to arrive.

[MK / YC]

*  *  *

In the Center of Water

In its center all is water
you were saying that night, if you remember
as the fire was dimming the light
on moist fingernails slowly peeling
the dry skin from the orange
before sinking into its yellow succulence

A woman, the boy, fruit – everything
in this world is made of water
simmering indifferent or silent within them
languidly sometime breaking out in sweat
to quench the thirst of its creatures
before evaporating upward again

The surface of water is called earth
and its homeland the clouds
in the impenetrable interior of air
while fire is extinguished at its shudder
batting eyelashes, I think you were saying
with the end’s fiery gaze

I am afraid, I had said, before you spoke
of inflicting evil on you with all I carry
with hands that do not resist the cold
when my thought freezes as
the wind burns the face behind it
deserting dust carved in relief

You rose then not to stoke the fire
but to bring me some water
without my asking for it yet
letting it run for a while
closer to the heart of the liquid deposit
that shines precious drops on the glass

I have tried many times to remember
exactly what you said that night
and why your words, unforgotten
though not remembered
comforted me in a translucent way
softening on me wherever they flowed

I know that when I come home burdened
I peel the dry garments off now
let the water run naked on the body
and have the sense of bathing with light
in the dark bathroom, but even if light enters
I close my eyes

Don’t be afraid, you said, if this love is not
as you think, something solid, of earth
but a sandcastle sinking
while a boat traversing the deep
mails waves to shore
sprinkling babies with salt

A being is fluid
so it can flow on the body’s slopes
and fit in the vessels of the soul
before it returns water to water
before it discovers its ends at the center
before it becomes centered

Nothing can hide in water

As upon it falls the grain imprinting
the universe and before it dissolves
it rocks its hard surface
reconstructing reflections
in water’s memory – remember?
of every moment one forgets

Cleanse your own words if not mine
at the sound of the tap or the waterfall
which bring water from the center of water
being within us so deep at the origin
until that moment arrives
when it has finally circled us all

No need to remember my exact words
Let go, though
Don’t let me go

[MK / YC]