D28
SLAM World
Včasih dihaš kot morje and Osmrtnica

Včasih dihaš kot morje and Osmrtnica

Written in Slovenian by Nika Gradišek

Add

Včasih dihaš kot morje

Včasih dihaš kot morje
in drugič kot tiho premikanje zračnih mas nad Alpami,
harmoniziraš obljubo jasnih, mrzlih noči
na drugi strani pečin,
odzvanjaš premor med koraki,
zajeto in zadržano sapo odpiranja sveta.
V vrsto bi postrojila Hanibalove slone,
tudi sama zagrizla v led,
jim skozi kilometre v velika, plapolajoča ušesa šepetala

Vem, da ne razumete,
ampak cilj ni priti preko,
cilj je umreti na poti,
ostati ob njej,
še eden od zasneženih balvanov,
da ne mine bučanje ogromnih valov vetra,
ki se za trenutek naslonijo na tvoja pleča,
vzkipijo v hladno peno in snežni pršec,
razprejo dlani,
ki jih ljubiš zeleno
in ljubiš modro
in predvsem ljubiš.

***

Največji cilj mi je
večno pisati srečno
in zato hudičevo slabo poezijo,
zamujati vsepovsod po minute ali dve,
se ne umikati moškim,
ki proti meni lomastijo po sredini pločnika
kot ogromen val peščene nevihte.

Obupala sem nad revolucijo
enkrat pri petnajstih letih,
a se mi je cilj še naprej pretvarjati,
da nisem,
Sedati na mokre klopce,
sezuvati mokre nogavice,
pozabljati ključe
in izgubljati dežnike.

Ko sedim na sovoznikovem sedežu ob tebi,
mi je cilj
nikoli več napisati nobene pesmi.
Tudi srečne in slabe ne.

Ker je pesem še vedno kričanje
in jaz hočem samo tiho presti
in globoko dihati
s tvojo roko na mojem kolenu,
čakati na poljube ob rdečih lučeh,
tapkati po stropu avta ob rumenih
in se ti smejati,
ko se jeziš
nad vsemi za sabo in pred sabo na cesti.
Tu ni prostora za pesmi,
ker je naju dovolj.

 

Osmrtnica

Razmesarila sem vsako radirko,
ki sem jo imela do sedaj
in mislim, da to ni dobro znamenje.
Ne, da verjamem v znamenja,
v bistvu verjamem, da je verjeti v karkoli
leno.

Ena od mojih lončnic umira
in vse, kar lahko naredim, je,
da jo gledam s sočutjem.
Ne vem, kaj potrebuje.
Ne vem, kaj potrebujem,
razen žive lončnice
in tega nimam več.

Nikoli nisem nosila steznika,
ampak predstavljam si,
da je občutek podoben neprezračeni sobi,
nezapolnjeni tišini,
mencanju prtička med prsti,
umirajočim lončnicam.

Na ramenih nosim
vseh 18 vrst Darwinovih ščinkavcev,
nobenega od njih mi ni uspelo udomačiti z orehi ali sadjem,
dva imata kljune, posebej prilagojene za prežvekovanje ušes,
in štirje za cukanje las,
ampak jih nimam srca izseliti,
ne v tej stanovanjski situaciji.

Prepričana sem,
da na vrhu Cankarjevega doma sedi Cankar,
do vratu potopljen v bano
s štirimi keramičnimi nogami,
njegovi lasje so postmodernistična skulptura,
njegove veke zlepljene,
njegovi prsti steklene paličice na keramičnih robovih,
zamrznjen je že od novembra,
nihče ga ni pogrešil.

Mogoče bi hotel moje ščinkavce,
da bi bila meglena ljubljanska jutra
manj žalobna in votla.

Published October 18, 2023
© Nika Gradišek

Some days you breathe as the ocean and Obituary

Written in Slovenian by Nika Gradišek


Translated into English by FLUP

Some days you breathe as the ocean

Some days you breathe as the ocean
and others as the hushed drag of air over Alps,
you harmonise quietly the promise of crisp clear nights
beyond those cliffs,
you resonate as the pause between steps,
you inhale and hold the breath of the world unfolding.
I would line up Hannibal’s elephants,
sink my teeth into the ice,
whisper into their vast, fluttering ears:
I know you don’t understand,
but the goal is not to cross,
it is to die on the way,
left by the side of the road,
just another snow-covered boulder,
so the howling of the wind waves does not end;
they lean on your shoulders for a moment,
simmer into cold foam and snowy mist,
they open their palms,
how you love them green,
and love them blue,
and most of all just love.

***

My greatest goal is
to always write happy
and therefore astonishingly bad poetry,
to be late for everything a minute or two,
to not step out of the way for men
who stomp towards me down the middle of the sidewalk
like a towering wave of a sandstorm.

I gave up on the revolution
around my fifteenth birthday,
but my goal is to never stop pretending
that I haven’t,
to sit on wet benches,
to take off wet socks,
to keep forgetting my keys
and keep losing my umbrellas.

Whenever I sit in the passenger seat next to you
my goal is to never write a poem again.
Not even a happy one, not even a bad one.
Because a poem is still a kind of screaming
and all I want to do is just purr quietly
and breathe deeply
with your hand on my knee,
to wait for kisses at red lights,
to tap the roof of the car at yellow ones,
and laugh at you
when you rant about the cars in front of you
and the car behind you,
there is no space for poems here,
because we are enough.

 

Obituary

I’ve butchered every eraser
I’ve ever had
and I think that’s not a good sign.
Not that I believe in signs,
actually, I believe that believing in anything
is a lazy thing to do

One of my houseplants is dying
and all I can do is
to look at it in compassion.
I don’t know what it needs.
I don’t know what I need,
except a living plant
and I don’t have that anymore.

I’ve never worn a corset,
but I imagine
it feels like a stale room,
an unfilled silence,
fiddling with a napkin under the table,
like houseplants that die and die again.

My shoulders bear the weight
of all 18 species of Darwin’s finches,
I have not been able to domesticate any of them with walnuts or fruit,
two of them have evolved beaks to chew on ears
and four have evolved beaks to tug on hair,
but I can’t find it in me to throw them out,
not in this housing situation.

I am sure that
Virginia Woolf sits on top of King’s College,
submerged to her neck in
a claw-foot tub,
her hair a post-modernist sculpture,
her eyelids glued together,
her fingers glass gripping ceramic,
she’s been frozen since November,
nobody has noticed she’s missing.

Maybe she would want my finches,
so that the foggy London mornings
would be less somber and hollow.

Published October 18, 2023
© FLUP
© Specimen

Tem dias que você respira como o oceano and Obituário

Written in Slovenian by Nika Gradišek


Translated into Portuguese by Guilherme Gontijo Flores 

Tem dias que você respira como o oceano

Tem dias que você respira como o oceano
e outros como o arrastar calado do ar nos Alpes,
você harmoniza manso a promessa de noites claras
além desses penhascos,
ressoa como a pausa entre os passos,
inspira e prende a respiração do mundo desenrolando.
Eu alinharia os elefantes de Aníbal,
cravaria os dentes no gelo,
sussurraria nesses ouvidos vastos e agitados:
Eu sei que você não compreende,
mas a meta não é atravessar,
e sim morrer no caminho,
largado na beira da estrada,
um pedra qualquer coberta de neve,
pra que não acabe o uivo das ondas do vento;
eles se apoiam em seus ombros um instante,
fervem em espuma fria e névoa nívea,
abrem as palmas,
como você os ama verdes,
e os ama azuis,
e, acima de tudo, apenas ama.

***

A minha maior meta é
escrever sempre poesia alegre,
portanto poesia incrivelmente ruim,
atrasar um ou dois minutos pra tudo,
não abrir caminho para os homens
que vêm na minha direção pela calçada
feito a onda imponente de uma tempestade de areia.

Eu desisti da revolução
lá pelo aniversário de 15 anos,
mas a minha meta é não parar de fingir
que não desisti,
sentar em bancos molhados,
tirar as meias molhadas,
seguir esquecendo as chaves
e seguir perdendo os sombrinhas.

Sempre que sento no banco do passageiro ao teu lado
a minha meta é nunca mais escrever um poema.
Nem mesmo um alegre, nem mesmo um ruim.
Porque um poema ainda é um tipo de grito,
e tudo que eu quero é ronronar de leve
e respirar fundo
com a tua mão no meu joelho,
esperar por beijos em sinais vermelhos,
batucar no teto do carro nos amarelos
e rir de você
quando reclama dos carros na frente
e do carro atrás,
não há espaço para poemas aqui,
porque já basta a gente.

 

Obituário

Eu trucidei todas as borrachas
que já tive
e não parece um bom sinal.
Não que eu acredite em sinais,
na verdade, acredito que acreditar em qualquer coisa
é um troço preguiçoso.
Uma das minhas plantas está morrendo,
e tudo o que posso fazer é
encarar com compaixão.
Não sei do que ela precisa.
Não sei do que eu preciso,
além de uma planta viva
e isso eu não tenho mais.
Nunca usei um espartilho,
mas imagino
que parece um quarto velho,
um silêncio não preenchido,
à toa com um guardanapo embaixo da mesa,
que nem as plantas que morrem e remorrem.
Meus ombros suportam o peso
das 18 espécies de tentilhões de Darwin,
não dei conta domar nenhum deles com nozes ou frutas,
dois desenvolveram bicos para mastigar nas orelhas
e quatro desenvolveram bicos para puxar nos cabelos,
mas não me convenço a jogá-los fora,
não nessa situação de moradia.
Tenho certeza que
Virginia Woolf está no topo do King’s College,
submersa até o pescoço numa
banheira com pés de garra,
seu cabelo uma escultura pós-modernista,
suas pálpebras coladas,
seus dedos vidros segurando cerâmica,
ela está congelada desde novembro,
ninguém notou a sua ausência.
Talvez ela quisesse os meus tentilhões,
para que as manhãs nubladas de Londres
fossem menos sombrias e vazias.

Published October 18, 2023
© Specimen

A veces respiras como el mar and Obituario

Written in Slovenian by Nika Gradišek


Translated into Spanish by Beatriz Chivite Ezkieta 

A veces respiras como el mar

A veces respiras como el mar
y otras como el aire que se eleva sobre los Alpes,
armonizas en silencio la promesa de noches claras y frescas
más allá de estos acantilados,
en el eco de la pausa entre los pasos,
inhalas y contienes el aliento de un mundo que se despliega.
Alinearía los elefantes de Hannibal,
mordiendo el hielo,
susurraría en sus grandes y oídos que aletean:

sé que no entiendes,
pero el objetivo no es cruzar,
es morir en el camino,
olvidado a la vera,
es sólo otra roca cubierta de nieve,
para que no cese el aullido de las olas del viento;
que se apoyan en tus hombros por un momento,
hierven en espuma fría y niebla nevada,
y extienden sus palmas,
como las amas, tan verdes,
y tan azules,
y sobre todo lo demás, amor.

***

Mi mayor objetivo es
escribir siempre poesía feliz
y por tanto endiabladamente mala poesía,
llegar a todo tarde un minuto o dos,
para no ceder a los hombres
que se me echan encima en medio de la acera
como una enorme ola de una tormenta de arena.

Renuncié a la revolución
alrededor de los quince años,
pero mi meta es seguir fingiendo
que no lo hice.
Sentarme en bancos mojados,
quitarme los calcetines mojados,
seguir olvidando mis llaves
y seguir perdiendo mis paraguas.

Cada vez que me siento en el asiento del pasajero a tu lado
mi objetivo es no volver a escribir un poema.
Ni siquiera uno feliz, ni siquiera uno malo.
Porque un poema sigue siendo una especie de grito
y todo lo que quiero hacer es ronronear en silencio
y respirar profundamente
con tu mano sobre mi rodilla
esperando besos en los semáforos rojos,
tocando el techo en los amarillos,
y riéndome de ti
cuando te enfadas
con los coches que tienes delante y aquellos detrás,
aquí no hay lugar para poemas,
porque nosotros somos suficiente.

 

Obituario

He masacrado cada goma de borrar
que he tenido
y no creo que sea una buena señal.
No es que crea en signos,
en realidad, creo que creer en cualquier cosa
es algo perezoso.

Una de mis plantas de interior se está muriendo.
y todo lo que puedo hacer
es mirarla con compasión.
No sé qué necesita.
No sé qué necesito
excepto una planta viva
y ya no tengo ni eso.

Nunca he llevado corsé,
pero me imagino
que la sensación es similar a la de una habitación rancia,
un silencio sin llenar,
jugar con una servilleta debajo de la mesa,
como plantas de interior que mueren y vuelven a morir.

En mis hombros llevo el peso
de las 18 especies de pinzones de Darwin,
que no he podido domesticar ni con nueces ni con frutas,
dos de ellos han desarrollado picos para morder orejas
y cuatro de ellos picos para tirar del pelo,
pero no tengo el corazón para dejarlos,
no en esta casa precaria.

Estoy seguro que
Ivan Cankar se sienta en lo alto su casa
sumergido hasta el cuello en
un tubo con patas de garra,
su pelo una escultura posmodernista,
sus párpados pegados,
sus dedos varillas de vidrio agarrando cerámica
congelado desde noviembre,
nadie se ha dado cuenta de que ha desaparecido.

Tal vez le gustarían mis pinzones,
y que las mañanas de Liubliana nubladas
fueran un poco menos sombrías y huecas.

Published October 18, 2023
© Specimen


Other
Languages
Slovenian
English
Portuguese
Spanish

Your
Tools
Close Language
Close Language
Add Bookmark